Geen begeleidende text nodig denk ik:
http://harryzzz.blogspot.com/2007/10/excuses-aan-meneer-atlaschi.html
woensdag 10 oktober 2007
dinsdag 9 oktober 2007
Harald Doornbos ziet ze wel vaker vliegen!
In een ongewoon lang artikel (ongeveer 10x zo lang als normaal) op zijn weblog Harryzzz.com op 2 oktober, probeert Harald Doornbos in een tirade van ca. 2700 woorden zijn trauma’s als oorlogscorrespondent en frustraties als miskend journalist op mij bot te vieren omdat ik hem bedreigd zou hebben. In dat artikel komen er welgeteld 8 feiten voor, de rest is een mix van (mis)interpretaties, uit de context getrokken quotes, eigen beweringen, selectief en suggestief knip- en plakwerk, weglatingen, verdraaiingen, veronderstellingen, pogingen tot psychoanalyse, ongevraagd reisadvies, etc. Kortom, hoe een journalist zijn journalistieke waardigheid en verantwoordelijkheden uit het oog verliest in buien van onprofessioneel razernij.
Allereerst de onbetwiste feiten
1) Ik ben inderdaad Reza Atlaschi, 2) ik woon in Rotterdam, 3) ik ben begin 40, 4) ik lever veelvuldig commentaar als Nederaniër op de weblog van NRC correspondent Thomas Erdbink, en 6) de naam van mijn werkgever klopte ook. 7) En op 26 September j.l. op 20:47 ben ik inderdaad door Harald Doornbos gebeld op mijn mobiele nummer (het nummer +00123456 verscheen in het beeldscherm). In dat gesprek dat 1:47 minuten duurde heb ik hem 8) o.a. inderdaad ook uitgescholden (klootzak en eventueel nog meer).
Maar het belangrijkste feit dat hij vergeet te vermelden; ik heb Harald Doornbos nooit bedreigd.
Nu de fictie
De overgrote meerderheid van die 2700 woorden zijn door Doornbos gebruikt om een soort detective-achtig ontmaskeringsverhaal in elkaar te breien, met hem als slachtoffer en ik als schurk. Blijkbaar als een soort compensatie voor zijn gebrek aan jouranlistiek talent of professionaliteit om echt nieuws te verslaan, fantaseert Doornbos in zijn vrijgezellenflatje in Beiroet erop los en besteedt hij vele uren op het internet en achter zijn laptop om een nobody als ik te “ontmaskeren” en als profiteur, spion, fanaat, verklikker en wat dies meer zij af te schilderen.
Ik zou Harald Doornbos direct en serieus bedreigd hebben, ik zou hem willen aangeven bij Iraanse overheid zodat hij opgepakt zou worden, ik wil beletten dat hij over Iran schrijft, ik ben een NSB-er, ik ben een spion, ik ben een fanatieke aanhanger van Ahmadinejad, ik ben een Arabierenbeul, ik lijd aan een identiteitscrisis, ik ben rijp voor de psychiater, overdag Dr. Jekyll en in de avond Mr. Hyde, ik ben een multi culti bedrieger, ik ben een monster, en het onzin gaat maar door. Doornbos moet zich of kapot vervelen in Beiroet, of de hele dag stickies met pure Gele Libanon roken om zoveel onzin bij elkaar te verzinnen. (Lees mijn vorige post voor wat feiten over mij en mijn leven en vergelijk het met de beweringen van Doornbos in zijn artikel).
Plaats Delict: Weblog Onzemaninteheran.com
Ik ben sinds januari 2006 een vatse bezoeker van de Onzemaninteheran.com (een knipoog naar titel van het boek Our man in Havanna) de weblog van NRC correspondent in Teheran, Thomas Erdbrink. Deze weblog heb ik sinds die begintijden langzaam zien groeien van een middel voor Thomas Erdbrink om vooral contact te houden met vrienden en familie in Nederland tot een laagdrempelig kenniscentrum over Iran, waar met name de lezers zelf vanuit verschillende invalshoeken een zeer belangrijke bijdrage leveren aan de content van de weblog.
De weblog heeft zich zo ontwikkeld tot een ontmoetingsplek met vele kamers, en een warm bad voor vele vaste bezoekers zoals ik. Nederlanders met interesse voor Iran (al dan niet met een connectie met Iran), Iraanse Nederlanders, Iraanse studenten die hier studeren, Nederlandse studenten die Iran bezoeken in het kader van stages of uitwisselingsprogramma’s, Nederlanders die in Iran werken of wonen, en gewezen Nederlandse expats ontmoeten hier elkaar virtueel. De weblog trekt veel bezoekers en er is een harde kern van bezoekers die ook veel commentaar levert. Een soort kleine internetfamilie, waar de verschillende familieleden elk zo hun eigen “niches” hebben gevonden om een bijdrage te leveren aan de thema’s, discussies of luchtige onderwerpen, met Thomas Erdbrink als aangever.
Alter ego “Nederaniër”
Al in een voeg stadium na het ontdekken van de weblog begon ik onder het pseudoniem Nederaniër commentaren te geven op de posts van Thomas Erdbrink of commentaren van andere lezers. Langzamerhand ontwikkelde dit pseudoniem zich tot een alter ego in de blogosphere en zelfs een algemeen begrip op de weblog. Met de term Nederaniërs, werden alle Iraanse Nederlanders aangeduid.
Maar mijn persoonlijke identiteit is al heel lang bij Thomas Erdbrink zelf en sinds 27 februari 2007 ook op de site bekend:
http://onzemaninteheran.com/?p=55
Er is derhalve geen sprake van journalistieke ontmaskering van mijn “dekmantel” zoals Doornobs suggereert in zijn stuk, en waarmee hij de toon zet voor zijn verdere verdachtmakingen aan mijn adres.
Ik heb sindsdien het alter ego Nederaniër o.a. gebruikt om als een soort aanjager of hofnar discussies op de site aan te vullen met dwarse of afwijkende meningen. Dat was mijn niche op de weblog. En de taal die Nederaniër hanteert is naast informatief en serieus, vaak ook politiek getint, en nog vaker sarcastisch en humoristisch. De stijl van Nederaniër kan goed gekenmerkt worden als “veelzijdig”. Zo wordt de Nederaniër na een bepaald comment geprezen door sommigen op de site, tewijl anderen hem verfoeien of op de vingers tikken, in ieder geval zorgde Nederaniër altijd voor leven in de brouwerij. Dat was zíjn taak. Alle vaste bezoekers van de site en Thomas Erdbrink zelf kunnen dit bevestigen. Ik geef ook toe dat de Nederaniër steeds vaker de randjes zocht of een controversiële houding aannam. Nederaniër was voor mij een soort uitlaatklep geworden. Terwijl ik me als privé persoon en ook professioneel uiterst correct, bedachtzaam en rationeel probeer op te stellen, kon ik als Nederaniër geen blad voor de mond nemen en dingen zeggen die ik normaliter misschien wel zou denken maar nooit hardop zou zeggen, laat staan naar handelen.
My side of the story
- Ik heb geen enkele connectie whatsoever met wat voor instantie ook van de Iraanse overheid, nooit gehad en ook nu niet. De enige persoon die eventueel de aandacht van een of ander Iraanse instantie op Harald Doornbos gevestigd zou hebben is Harald Doornbos zelf. Onderaan het gewraakte artikel zet hij een heleboel links met opruiende of beledigende bijschriften naar allerlei sites, waaronder die van de Iraanse ambassade in Den Haag.
- Ik heb Harald Doornbos nooit bedreigd, direct of indirect. Ik heb nooit de intentie gehad om wie dan ook bij wat voor Iraanse instantie dan ook aan te geven.
- Mijn commentaar op zijn stuk op zijn weblog heb ik op Onzemaninteheran.com geschreven, gericht tot, en als reactie op een andere vaste bezoeker, dus niet eens op zijn weblog of enig ander website/medium.
- Ik besteed een paar comments aan Doornbos, bij elkaar nauwelijks 100 woorden, en in een “besloten” context van onzemaninteheran.com. Hij pakt uit op zijn weblog met een lang artikel van ca. 2700 woorden vol met verdachtmakingen, suggestieve beelden, afbeeldingen van mij en anderen waar hij nooit toestemming voor heeft gekregen, en daarbij wekt hij de suggestie dat hij journalistiek heeft gehandeld. Bovendien zet hij de bezoekers van zijn weblog bewust aan tot het tippen van Geenstijl.nl in de comment-gedeelte van zijn weblog (op 2e comment van ene Riemer "Hier is maar één oplossing mogelijk: aangeven bij Geen Stijl :-)" comment Harlad Doornbos later terug met "@ riemer, lijkt me ook!"
- Zelfs als men die gewraakte comments van Nederaniër letterlijk zou nemen, nergens lees je dat Nederaniër zegt dat Doornbos niet negatief over Iran mag schrijven, of dat hij opgepakt moet worden; het woord “ongevraagd” zegt al genoeg over de ernst van die passage, en “advies” geven is heel wat anders dan “aangeven”, net zoals niet toelaten als ongewenst, iets heel anders is dan “oppakken” of “laten verwijderen”.
- Ik ben geen Ahmadinejad fan, die indruk wil Doornbos wekken door enkel die comments van Nederaniër te citeren die in zijn demoniseringsstraatje passen. Ik heb Ahmadinejad 10x zo vaak bekritiseerd en afgezeken op Onzemaninteheran.com als dat ik zijn beleid of uitsparken verdedigd heb. Duik die weblog in, bekijk de archieven en oordeel zelf.
- Ik heb Harald Doornbos niet opgebeld of belaagd op zijn mobiele nummer maar andersom. Zelfs dan heb ik geen enkele dreiging aan zijn adres geuit.
- Op zijn 1e vraag of ik de persoon achter Nederaniër ben, heb ik zonder geaarzel ja geantwoord. Op zijn tweede vraag hoe het zit met de uitspraken van Nederaniër dag eerder op onzeman, heb ik hem direct geantwoord dat het:
A) Allemaal niet serieus bedoeld was,
B) Dat ik geen direct lijntje heb met de Iraanse overheid.
Ik begrijp heel goed dat hij punt A voor het gemak vergeet te vermelden in zijn verdachtmakende stuk, want dan heeft hij geen fundament meer waarop hij zijn “onthullende” fabeltjes over mij kan baseren.
- Ik besef wel dat hij ergens diep gekwetst is geweest omdat ik hem met mijn comments op Onzemaninteheran.com heb beschimpt als doorsnee, sukkel en clown. En dat ik hem heb uitgescholden op de avond dat hij mij belde moet hem ook geraakt hebben. Maar dit staat in geen enkele verhouding tot hetgeen deze heerschap presteert. Een rechtstreekse aanslag op mijn “eer en goede naam” en mijn omgeving, en daarbij lapt hij alle journalistieke ethiek en codes aan zijn laars.
Harald Doornbos laat een fragmentatiebom op mijn persoon en mijn privacy los. En door bewust mijn werkgever te noemen en Geenstijl.nl erbij te betrekken trekt hij een persoonlijk conflictje in het publieke domein. Zijn verdachtmakingen aan mijn adres hebben geleid tot een stroom van haatmail aan het adres van mijn werkgever en ik persoonlijk. En wanneer de effecten van zijn hetze weg zullen ebben? Niemand die dat kan voorspellen, de houdbaarheidsdatum van berichten op intrenet kan wel eens eeuwig zijn. Dus ook dit valse bericht.
De wondere wereld van Razende Reporter Harald Doornbos
Ik zal nu demonstreren hoe snel ik eenzelfde kunstje kan flikken als meneer Doornbos, door zijn werkwijze en polemistische stijl eens op hem zelf toe te passen.
Licht het doopceel van Harald Doornbos op Google (gewoon zoeken op harald doornbos) en je struikelt al snel over allerlei relletjes waar hij bij betrokken is geweest, en pittige meningen over zijn weinig journalistieke werkwijze komen al snel aan het licht. Zo ontstaat al snel een beeld van een journalist die sterke verhalen verspreidt, bewust allerlei ruzies zoekt en relletjes uitlokt om maar aandacht te trekken. Lees vooral ook de comments van de weblogbezoekers.
Harald Doornbos moet zich schamen
http://rooieravotr.web-log.nl/rooieravotr/2005/03/harald_doornbos.html
Harlad Doornbos is slim, en wij zijn dom
http://www.lucaswashier.nl/?p=893
H. Doornbos belastert Italiaans journaliste
http://indymedia.nl/nl/2005/03/25638.shtml
Ook zijn carriere laat een merkwaardig patroon zien. Harald Doornbos lijkt een “ideologische weerwolf” die zijn loopbaan begint bij het ter ziele gegane communistische dagblad “De Waarheid” maar laat zich nu feteren door het vroegere imperialistische vijand als “embedded journalist” in Irak en Afghanistan.
En dat de embedded journalisten zich wel eens te veel vereenzelvigen met hun schietgrage gastheren mag blijken uit:
http://www.indymedia.be/nl/node/5153
Nou, lekkere soort, die Harald en zijn embedded-kameraden! Mazzel dat ik heb dat hij in Beiroet woont, anders was hij met scherp op me gaan schieten. Bestaat er al een praktijkvak “Schieten met Scherp voor Correspondenten” op de School voor Journalistiek?!
Elke journalist heeft tegenwoordig een weblog, zo ook Harald. Zijn weblog Harryzzz.com, begint hij aanvankelijk in het Nederlands ongeveer begin 2006 (let op hoe artikel na artikel 0 comments scoort). Later switcht hij naar het Engles, waarschijnlijk omdat er vanaf Nederland nauwelijks aandacht is voor zijn weblog. En nu nog steeds blijkt zijn weblog inhoudelijk weinig interessant om commentaren uit te lokken, toch een belangrijke maatstaf voor elke blogger. Maar daar weet Harald wel raad mee.
Harald ziet ze vliegen!
Hij heeft er en handje van om zijn fantasie de vije loop te laten. Nou is dat niet erg, dat doen we allemaal, daar zijn we tenslotte mensen voor. En Harryzzz.com is maar een weblog, niet waar? Maar Doornbos is als journalist toch gehouden aan journalistieke ‘normen en waarden’ zou ik zeggen, ook volgens de recente uitspraken van RvdJ is dat het geval. Maar zijn sensatiezucht kent werkelijk geen grenzen.
Zie zijn post van 10 ugustus op zijn weblog over de “Flying Terrorist”:
http://harryzzz.blogspot.com/2007/08/flying-terrorist-world-exclusive.html
Lees ook de commentaren, vooral het allerlaatste comment bij dit bericht: “I'm in the marines and this vid got quite famous already. I've read someone asking if that is possible, and sorry to ruin all the fun but a mortar by its very nature will not send something airborne like that. For that to happen as its shown in the video the body had to have been shot out of the mortar tube itself.”
Maar hij houdt stug vol met een “Little explanation…” op 12 augustus.
http://harryzzz.blogspot.com/2007/08/little-explanation-on-flying-terrorist.html
En komt er nogmaals op terug op 27 augustus.
http://harryzzz.blogspot.com/2007/08/fasten-your-seatbeltslast-words-about.html
Ongelooflijk toch? Hij gelooft wat hij wil zien, en hij ziet wat hij wil geloven. Terwijl er genoeg twijfels bestaan of het ding überhaupt een mens is. Waarom is Harald Doornbos toch zo koppig, en zo belust op sensatie en roem? En waarom probeert hij dat niet te bereiken met zijn merites als journalist? Zoals andere collega’s van hem.
Twee andere Nederlandse correspondenten (veel jongere collega’s van Doornbos) hebben journalistiek veel meer gepresteerd in minder jaren dan Harald Doornbos die wel zijn mond vol heeft van zijn 14 jaar ervaring als correspondent. Joris Luyendijk wist na slechts 5 jaar in Cairo als correspondent van de Volkskrant wel een spraakmakend boek, een bestseller en al een klassieker te schrijven: “Het zijn net mensen”. Dit boek heeft in een keer zijn reputatie gevestigd, en hem doen uitgroeien tot een autoriteit op het gebied van het Israëlisch-Palestijns conflict en de beichtgeving erover in de media. Luyendijk is een graag geziene gast en spreker op vele podia, en hij is al twee seizoenen de presentator/interviewer voor VPRO’s “Zomeravonden”.
Thoams Erdbrink, de NRC-correspondent in Teheran, is nog maar 30 jaar oud maar timmert al flink aan de weg, en is al een autoriteit als het aankomt op Iran. Hij heeft al een boek op zijn naam als co-auteur, en een contract voor een tweede op zak. Zijn weblog Onzemaninteheran.com is een natte droom voor elk bloggend journalist. Gemiddeld worden er zo’n 30 a 40 comments gegeven op elke post, maar steeds vaker worden er 100+ comments gehaald, en allemaal zonder gescheld en ruzie. Hij nodigt (vaste) bezoekers om mee te schrijven en artikelen te publiceren op zijn log, en dat levert tal van interessante bijdragen en discussies op.
En laten we het rapport opmaken voor Harald Doornbos. Maar liefst 14 jaar buitenlandervaring als correspondent. Vele oorlogen verslagen in Bosnië, Kosovo, Irak, Afghanistan en vorig jaar nog live vanuit zijn standplaats Beiroet. Aantal boeken op naam van Harald Doornbos: NØL!
Maar Harald Doornbos heeft wel een hollywood-film op zijn naam staan……volgens vooral Harald Doornbos:
http://harryzzz.blogspot.com/2007/09/from-hollywood-with-love.html
Maar wie is de mens Harald Doornbos?
Ik hoop aangetoond te hebben hoe makkelijk het is om iemand tegenwoordig via internet een label op te plakken en aan de schandpaal te nagelen. Dat geldt zeker voor journalisten die een behoorlijke “fingerprint” achterlaten op het world wide web. Wat Harald Doornbos met mij doet, kan ik 10x harder terug kaatsen. Ik kan ook mijn pen in gif dopen Harald, en niet zuinig ook.
Het is heel makkelijk om Harald Doornbos als loser, mislukkeling, fantast, narcistisch, megalomaan, etc. af te schilderen, en hem belachelijk te maken als je hem persoonlijk niet kent.
Maar wat is wijsheid? Kan ik op basis van wat ik op internet ben tegengekomen hem als persoon ook objectief beoordelen, of uitmaken of hij wel of geen integere journalist zou zijn? Nee, dat kan ik niet, want ik ken hem niet. Ik lees dat hij bang is om ontvoerd te worden dus gaat hij als embedded-journalist naar oorlogsgebieden. Menselijk toch? Wie wil nou wel ontvoerd worden?
Hij laat zich veelvuldig uit over hoe verdomde moeilijk het is om als correspondent in oorlogsgebieden en allerlei “kutlandjes” zijn werk te doen en dat dit hem niet in de “kouwe kleren” is gaan zitten is ook evident en heel begrijpelijk.
Dat hij nog geen boek heeft gepubliceerd na zoveel jaren ervaring en track record als oorlogscorrespondent? Tsja, misschien heeft hij daar helemaal geen behoefte aan, misschien heeft hij een writers block, of hij is bezig met een Opus Magnum die hem ooit onsterfelijk zal maken. Alleen hij weet dat. Kortom, als je iemand niet kent kun je hem/haar ook niet beoordelen puur op basis van een beeld dat je van hem/haar hebt.
Genoeg negativiteit
Ik heb in de regel een zeer optimistische levenshouding waar ik veel kracht uit put. Maar ik ben ook maar een mens. Het kan zijn dat ik door al het negatieve bagger in de media die al zolang over Iran wordt uitgestort hem als symbool had gekozen voor het uiten van mijn frustraties, let op, dus geen bedreigingen. Ik heb niet beseft dat hij misschien door slechte ervaringen, of uit angst, daadwerkelijk zou denken dat ik hem echt zou willen aangeven voor een of ander "persona non grata" lijstje. In plaats van hem ondubbelzinnig en duidelijk uit te leggen dat ik zoiets nooit zou doen en het nooit zo heb bedoeld toen hij mij belde, werd ik emotioneel en boos en heb ik hem uitgescholden.
Dat was fout, en stom, en wederom een wijze les: negativisme werkt niet. De escalatie die Harald Doornbos in werking heeft gezet heeft mij diep geschokt. Het is niet fijn om met anonieme mailtjes met fysiek geweld bedreigd te worden.
Dat is dan ook mijn boodschap aan Harald Doornbos. We kunnen eindeloos doorgaan met modder gooien naar elkaar, maar ik denk dat er zo alleen maar verliezers zullen zijn. Uiteindelijk is dit conflict ontstaan om “niets” en van de gevolgen zullen noch hij noch ik blijer of beter van worden. Middels dit weerwoord vraag ik hem om de strijdbijl te begraven en als volwassen kerels met elkaar om te gaan.
Ik nodig hem uit om mij eerst te leren kennen en de feiten te checken, zodat hij zelf zijn fout inziet (ik heb de mijne al ingezien). Als daarna zijn mening over mij zoals op zijn weblog verwoord overeind blijft, prima. Met dit weerwoord kan ik altijd nog naar Geenstijl om alweer een relletje te veroozaken, zelfs de gang naar RvdJ of civiele rechter zijn mogelijke opties, maar ik heb al genoeg hoofdpijn door dit gedoe.
Mocht hij wel van mening veranderen dan vraag ik hem om zelf een “rectificatie” te schrijven en op zijn weblog te publiceren. Ik vraag hem tevens om een postieve bijdrage te leveren aan de totstandkoming van het virtuele museum door het immigratieverhaal van een paar Bosnische ex-vluchtelingen die dankzij opname in Nederland een nieuw bestaan hebben kunnen opbouwen en hun levens weer op rails hebben gekregen op papier te zetten en daarmee deze hele negatieve cyclus met iets positiefs te sluiten en te beklinken. Deo Volente
Allereerst de onbetwiste feiten
1) Ik ben inderdaad Reza Atlaschi, 2) ik woon in Rotterdam, 3) ik ben begin 40, 4) ik lever veelvuldig commentaar als Nederaniër op de weblog van NRC correspondent Thomas Erdbink, en 6) de naam van mijn werkgever klopte ook. 7) En op 26 September j.l. op 20:47 ben ik inderdaad door Harald Doornbos gebeld op mijn mobiele nummer (het nummer +00123456 verscheen in het beeldscherm). In dat gesprek dat 1:47 minuten duurde heb ik hem 8) o.a. inderdaad ook uitgescholden (klootzak en eventueel nog meer).
Maar het belangrijkste feit dat hij vergeet te vermelden; ik heb Harald Doornbos nooit bedreigd.
Nu de fictie
De overgrote meerderheid van die 2700 woorden zijn door Doornbos gebruikt om een soort detective-achtig ontmaskeringsverhaal in elkaar te breien, met hem als slachtoffer en ik als schurk. Blijkbaar als een soort compensatie voor zijn gebrek aan jouranlistiek talent of professionaliteit om echt nieuws te verslaan, fantaseert Doornbos in zijn vrijgezellenflatje in Beiroet erop los en besteedt hij vele uren op het internet en achter zijn laptop om een nobody als ik te “ontmaskeren” en als profiteur, spion, fanaat, verklikker en wat dies meer zij af te schilderen.
Ik zou Harald Doornbos direct en serieus bedreigd hebben, ik zou hem willen aangeven bij Iraanse overheid zodat hij opgepakt zou worden, ik wil beletten dat hij over Iran schrijft, ik ben een NSB-er, ik ben een spion, ik ben een fanatieke aanhanger van Ahmadinejad, ik ben een Arabierenbeul, ik lijd aan een identiteitscrisis, ik ben rijp voor de psychiater, overdag Dr. Jekyll en in de avond Mr. Hyde, ik ben een multi culti bedrieger, ik ben een monster, en het onzin gaat maar door. Doornbos moet zich of kapot vervelen in Beiroet, of de hele dag stickies met pure Gele Libanon roken om zoveel onzin bij elkaar te verzinnen. (Lees mijn vorige post voor wat feiten over mij en mijn leven en vergelijk het met de beweringen van Doornbos in zijn artikel).
Plaats Delict: Weblog Onzemaninteheran.com
Ik ben sinds januari 2006 een vatse bezoeker van de Onzemaninteheran.com (een knipoog naar titel van het boek Our man in Havanna) de weblog van NRC correspondent in Teheran, Thomas Erdbrink. Deze weblog heb ik sinds die begintijden langzaam zien groeien van een middel voor Thomas Erdbrink om vooral contact te houden met vrienden en familie in Nederland tot een laagdrempelig kenniscentrum over Iran, waar met name de lezers zelf vanuit verschillende invalshoeken een zeer belangrijke bijdrage leveren aan de content van de weblog.
De weblog heeft zich zo ontwikkeld tot een ontmoetingsplek met vele kamers, en een warm bad voor vele vaste bezoekers zoals ik. Nederlanders met interesse voor Iran (al dan niet met een connectie met Iran), Iraanse Nederlanders, Iraanse studenten die hier studeren, Nederlandse studenten die Iran bezoeken in het kader van stages of uitwisselingsprogramma’s, Nederlanders die in Iran werken of wonen, en gewezen Nederlandse expats ontmoeten hier elkaar virtueel. De weblog trekt veel bezoekers en er is een harde kern van bezoekers die ook veel commentaar levert. Een soort kleine internetfamilie, waar de verschillende familieleden elk zo hun eigen “niches” hebben gevonden om een bijdrage te leveren aan de thema’s, discussies of luchtige onderwerpen, met Thomas Erdbrink als aangever.
Alter ego “Nederaniër”
Al in een voeg stadium na het ontdekken van de weblog begon ik onder het pseudoniem Nederaniër commentaren te geven op de posts van Thomas Erdbrink of commentaren van andere lezers. Langzamerhand ontwikkelde dit pseudoniem zich tot een alter ego in de blogosphere en zelfs een algemeen begrip op de weblog. Met de term Nederaniërs, werden alle Iraanse Nederlanders aangeduid.
Maar mijn persoonlijke identiteit is al heel lang bij Thomas Erdbrink zelf en sinds 27 februari 2007 ook op de site bekend:
http://onzemaninteheran.com/?p=55
Er is derhalve geen sprake van journalistieke ontmaskering van mijn “dekmantel” zoals Doornobs suggereert in zijn stuk, en waarmee hij de toon zet voor zijn verdere verdachtmakingen aan mijn adres.
Ik heb sindsdien het alter ego Nederaniër o.a. gebruikt om als een soort aanjager of hofnar discussies op de site aan te vullen met dwarse of afwijkende meningen. Dat was mijn niche op de weblog. En de taal die Nederaniër hanteert is naast informatief en serieus, vaak ook politiek getint, en nog vaker sarcastisch en humoristisch. De stijl van Nederaniër kan goed gekenmerkt worden als “veelzijdig”. Zo wordt de Nederaniër na een bepaald comment geprezen door sommigen op de site, tewijl anderen hem verfoeien of op de vingers tikken, in ieder geval zorgde Nederaniër altijd voor leven in de brouwerij. Dat was zíjn taak. Alle vaste bezoekers van de site en Thomas Erdbrink zelf kunnen dit bevestigen. Ik geef ook toe dat de Nederaniër steeds vaker de randjes zocht of een controversiële houding aannam. Nederaniër was voor mij een soort uitlaatklep geworden. Terwijl ik me als privé persoon en ook professioneel uiterst correct, bedachtzaam en rationeel probeer op te stellen, kon ik als Nederaniër geen blad voor de mond nemen en dingen zeggen die ik normaliter misschien wel zou denken maar nooit hardop zou zeggen, laat staan naar handelen.
My side of the story
Ik hoop dat het nu duidelijk is dat de vermeende "feiten" waarop hij zijn case heeft gebouwd; 1) Ik heb hem bedreigd, en 2) Ook heel laf heb gehandeld want dat deed ik anoniem, geen feiten zijn en nu voorgoed ontzenuwd hopelijk.
Ik zie wel achteraf wel in dat ik de zaak op zijn zachtst gezegd onhandig heb aangepakt en niet heb beseft dat de uitlatingen van Nederaniër bij anderen wel de suggestie kunnen hebben opgewekt van “handelen”, terwijl zoiets nooit mijn intentie is geweest of ooit zal zijn. Ook heb ik niet beseft dat de woorden van Nederaniër die ik enkel binnen de intieme en ons-kent-ons sfeer van Onzemaninteheran.com gebruik, buiten deze context een hele andere lading en betekenis kunnen krijgen als men niet tot de vaste bezoekers en commentatoren behoort en de inmiddels ontstane “mores” en andere autonoom onststane codes van de weblog niet kent. Maar ik wil hier toch een aantal dingen heel duidelijk benadrukken:- Ik heb geen enkele connectie whatsoever met wat voor instantie ook van de Iraanse overheid, nooit gehad en ook nu niet. De enige persoon die eventueel de aandacht van een of ander Iraanse instantie op Harald Doornbos gevestigd zou hebben is Harald Doornbos zelf. Onderaan het gewraakte artikel zet hij een heleboel links met opruiende of beledigende bijschriften naar allerlei sites, waaronder die van de Iraanse ambassade in Den Haag.
- Ik heb Harald Doornbos nooit bedreigd, direct of indirect. Ik heb nooit de intentie gehad om wie dan ook bij wat voor Iraanse instantie dan ook aan te geven.
- Mijn commentaar op zijn stuk op zijn weblog heb ik op Onzemaninteheran.com geschreven, gericht tot, en als reactie op een andere vaste bezoeker, dus niet eens op zijn weblog of enig ander website/medium.
- Ik besteed een paar comments aan Doornbos, bij elkaar nauwelijks 100 woorden, en in een “besloten” context van onzemaninteheran.com. Hij pakt uit op zijn weblog met een lang artikel van ca. 2700 woorden vol met verdachtmakingen, suggestieve beelden, afbeeldingen van mij en anderen waar hij nooit toestemming voor heeft gekregen, en daarbij wekt hij de suggestie dat hij journalistiek heeft gehandeld. Bovendien zet hij de bezoekers van zijn weblog bewust aan tot het tippen van Geenstijl.nl in de comment-gedeelte van zijn weblog (op 2e comment van ene Riemer "Hier is maar één oplossing mogelijk: aangeven bij Geen Stijl :-)" comment Harlad Doornbos later terug met "@ riemer, lijkt me ook!"
- Zelfs als men die gewraakte comments van Nederaniër letterlijk zou nemen, nergens lees je dat Nederaniër zegt dat Doornbos niet negatief over Iran mag schrijven, of dat hij opgepakt moet worden; het woord “ongevraagd” zegt al genoeg over de ernst van die passage, en “advies” geven is heel wat anders dan “aangeven”, net zoals niet toelaten als ongewenst, iets heel anders is dan “oppakken” of “laten verwijderen”.
- Ik ben geen Ahmadinejad fan, die indruk wil Doornbos wekken door enkel die comments van Nederaniër te citeren die in zijn demoniseringsstraatje passen. Ik heb Ahmadinejad 10x zo vaak bekritiseerd en afgezeken op Onzemaninteheran.com als dat ik zijn beleid of uitsparken verdedigd heb. Duik die weblog in, bekijk de archieven en oordeel zelf.
- Ik heb Harald Doornbos niet opgebeld of belaagd op zijn mobiele nummer maar andersom. Zelfs dan heb ik geen enkele dreiging aan zijn adres geuit.
- Op zijn 1e vraag of ik de persoon achter Nederaniër ben, heb ik zonder geaarzel ja geantwoord. Op zijn tweede vraag hoe het zit met de uitspraken van Nederaniër dag eerder op onzeman, heb ik hem direct geantwoord dat het:
A) Allemaal niet serieus bedoeld was,
B) Dat ik geen direct lijntje heb met de Iraanse overheid.
Ik begrijp heel goed dat hij punt A voor het gemak vergeet te vermelden in zijn verdachtmakende stuk, want dan heeft hij geen fundament meer waarop hij zijn “onthullende” fabeltjes over mij kan baseren.
- Ik besef wel dat hij ergens diep gekwetst is geweest omdat ik hem met mijn comments op Onzemaninteheran.com heb beschimpt als doorsnee, sukkel en clown. En dat ik hem heb uitgescholden op de avond dat hij mij belde moet hem ook geraakt hebben. Maar dit staat in geen enkele verhouding tot hetgeen deze heerschap presteert. Een rechtstreekse aanslag op mijn “eer en goede naam” en mijn omgeving, en daarbij lapt hij alle journalistieke ethiek en codes aan zijn laars.
Harald Doornbos laat een fragmentatiebom op mijn persoon en mijn privacy los. En door bewust mijn werkgever te noemen en Geenstijl.nl erbij te betrekken trekt hij een persoonlijk conflictje in het publieke domein. Zijn verdachtmakingen aan mijn adres hebben geleid tot een stroom van haatmail aan het adres van mijn werkgever en ik persoonlijk. En wanneer de effecten van zijn hetze weg zullen ebben? Niemand die dat kan voorspellen, de houdbaarheidsdatum van berichten op intrenet kan wel eens eeuwig zijn. Dus ook dit valse bericht.
De wondere wereld van Razende Reporter Harald Doornbos
Ik zal nu demonstreren hoe snel ik eenzelfde kunstje kan flikken als meneer Doornbos, door zijn werkwijze en polemistische stijl eens op hem zelf toe te passen.
Licht het doopceel van Harald Doornbos op Google (gewoon zoeken op harald doornbos) en je struikelt al snel over allerlei relletjes waar hij bij betrokken is geweest, en pittige meningen over zijn weinig journalistieke werkwijze komen al snel aan het licht. Zo ontstaat al snel een beeld van een journalist die sterke verhalen verspreidt, bewust allerlei ruzies zoekt en relletjes uitlokt om maar aandacht te trekken. Lees vooral ook de comments van de weblogbezoekers.
Harald Doornbos moet zich schamen
http://rooieravotr.web-log.nl/rooieravotr/2005/03/harald_doornbos.html
Harlad Doornbos is slim, en wij zijn dom
http://www.lucaswashier.nl/?p=893
H. Doornbos belastert Italiaans journaliste
http://indymedia.nl/nl/2005/03/25638.shtml
Ook zijn carriere laat een merkwaardig patroon zien. Harald Doornbos lijkt een “ideologische weerwolf” die zijn loopbaan begint bij het ter ziele gegane communistische dagblad “De Waarheid” maar laat zich nu feteren door het vroegere imperialistische vijand als “embedded journalist” in Irak en Afghanistan.
En dat de embedded journalisten zich wel eens te veel vereenzelvigen met hun schietgrage gastheren mag blijken uit:
http://www.indymedia.be/nl/node/5153
Nou, lekkere soort, die Harald en zijn embedded-kameraden! Mazzel dat ik heb dat hij in Beiroet woont, anders was hij met scherp op me gaan schieten. Bestaat er al een praktijkvak “Schieten met Scherp voor Correspondenten” op de School voor Journalistiek?!
Elke journalist heeft tegenwoordig een weblog, zo ook Harald. Zijn weblog Harryzzz.com, begint hij aanvankelijk in het Nederlands ongeveer begin 2006 (let op hoe artikel na artikel 0 comments scoort). Later switcht hij naar het Engles, waarschijnlijk omdat er vanaf Nederland nauwelijks aandacht is voor zijn weblog. En nu nog steeds blijkt zijn weblog inhoudelijk weinig interessant om commentaren uit te lokken, toch een belangrijke maatstaf voor elke blogger. Maar daar weet Harald wel raad mee.
Harald ziet ze vliegen!
Hij heeft er en handje van om zijn fantasie de vije loop te laten. Nou is dat niet erg, dat doen we allemaal, daar zijn we tenslotte mensen voor. En Harryzzz.com is maar een weblog, niet waar? Maar Doornbos is als journalist toch gehouden aan journalistieke ‘normen en waarden’ zou ik zeggen, ook volgens de recente uitspraken van RvdJ is dat het geval. Maar zijn sensatiezucht kent werkelijk geen grenzen.
Zie zijn post van 10 ugustus op zijn weblog over de “Flying Terrorist”:
http://harryzzz.blogspot.com/2007/08/flying-terrorist-world-exclusive.html
Lees ook de commentaren, vooral het allerlaatste comment bij dit bericht: “I'm in the marines and this vid got quite famous already. I've read someone asking if that is possible, and sorry to ruin all the fun but a mortar by its very nature will not send something airborne like that. For that to happen as its shown in the video the body had to have been shot out of the mortar tube itself.”
Maar hij houdt stug vol met een “Little explanation…” op 12 augustus.
http://harryzzz.blogspot.com/2007/08/little-explanation-on-flying-terrorist.html
En komt er nogmaals op terug op 27 augustus.
http://harryzzz.blogspot.com/2007/08/fasten-your-seatbeltslast-words-about.html
Ongelooflijk toch? Hij gelooft wat hij wil zien, en hij ziet wat hij wil geloven. Terwijl er genoeg twijfels bestaan of het ding überhaupt een mens is. Waarom is Harald Doornbos toch zo koppig, en zo belust op sensatie en roem? En waarom probeert hij dat niet te bereiken met zijn merites als journalist? Zoals andere collega’s van hem.
Twee andere Nederlandse correspondenten (veel jongere collega’s van Doornbos) hebben journalistiek veel meer gepresteerd in minder jaren dan Harald Doornbos die wel zijn mond vol heeft van zijn 14 jaar ervaring als correspondent. Joris Luyendijk wist na slechts 5 jaar in Cairo als correspondent van de Volkskrant wel een spraakmakend boek, een bestseller en al een klassieker te schrijven: “Het zijn net mensen”. Dit boek heeft in een keer zijn reputatie gevestigd, en hem doen uitgroeien tot een autoriteit op het gebied van het Israëlisch-Palestijns conflict en de beichtgeving erover in de media. Luyendijk is een graag geziene gast en spreker op vele podia, en hij is al twee seizoenen de presentator/interviewer voor VPRO’s “Zomeravonden”.
Thoams Erdbrink, de NRC-correspondent in Teheran, is nog maar 30 jaar oud maar timmert al flink aan de weg, en is al een autoriteit als het aankomt op Iran. Hij heeft al een boek op zijn naam als co-auteur, en een contract voor een tweede op zak. Zijn weblog Onzemaninteheran.com is een natte droom voor elk bloggend journalist. Gemiddeld worden er zo’n 30 a 40 comments gegeven op elke post, maar steeds vaker worden er 100+ comments gehaald, en allemaal zonder gescheld en ruzie. Hij nodigt (vaste) bezoekers om mee te schrijven en artikelen te publiceren op zijn log, en dat levert tal van interessante bijdragen en discussies op.
En laten we het rapport opmaken voor Harald Doornbos. Maar liefst 14 jaar buitenlandervaring als correspondent. Vele oorlogen verslagen in Bosnië, Kosovo, Irak, Afghanistan en vorig jaar nog live vanuit zijn standplaats Beiroet. Aantal boeken op naam van Harald Doornbos: NØL!
Maar Harald Doornbos heeft wel een hollywood-film op zijn naam staan……volgens vooral Harald Doornbos:
http://harryzzz.blogspot.com/2007/09/from-hollywood-with-love.html
Maar wie is de mens Harald Doornbos?
Ik hoop aangetoond te hebben hoe makkelijk het is om iemand tegenwoordig via internet een label op te plakken en aan de schandpaal te nagelen. Dat geldt zeker voor journalisten die een behoorlijke “fingerprint” achterlaten op het world wide web. Wat Harald Doornbos met mij doet, kan ik 10x harder terug kaatsen. Ik kan ook mijn pen in gif dopen Harald, en niet zuinig ook.
Het is heel makkelijk om Harald Doornbos als loser, mislukkeling, fantast, narcistisch, megalomaan, etc. af te schilderen, en hem belachelijk te maken als je hem persoonlijk niet kent.
Maar wat is wijsheid? Kan ik op basis van wat ik op internet ben tegengekomen hem als persoon ook objectief beoordelen, of uitmaken of hij wel of geen integere journalist zou zijn? Nee, dat kan ik niet, want ik ken hem niet. Ik lees dat hij bang is om ontvoerd te worden dus gaat hij als embedded-journalist naar oorlogsgebieden. Menselijk toch? Wie wil nou wel ontvoerd worden?
Hij laat zich veelvuldig uit over hoe verdomde moeilijk het is om als correspondent in oorlogsgebieden en allerlei “kutlandjes” zijn werk te doen en dat dit hem niet in de “kouwe kleren” is gaan zitten is ook evident en heel begrijpelijk.
Dat hij nog geen boek heeft gepubliceerd na zoveel jaren ervaring en track record als oorlogscorrespondent? Tsja, misschien heeft hij daar helemaal geen behoefte aan, misschien heeft hij een writers block, of hij is bezig met een Opus Magnum die hem ooit onsterfelijk zal maken. Alleen hij weet dat. Kortom, als je iemand niet kent kun je hem/haar ook niet beoordelen puur op basis van een beeld dat je van hem/haar hebt.
Genoeg negativiteit
Ik heb in de regel een zeer optimistische levenshouding waar ik veel kracht uit put. Maar ik ben ook maar een mens. Het kan zijn dat ik door al het negatieve bagger in de media die al zolang over Iran wordt uitgestort hem als symbool had gekozen voor het uiten van mijn frustraties, let op, dus geen bedreigingen. Ik heb niet beseft dat hij misschien door slechte ervaringen, of uit angst, daadwerkelijk zou denken dat ik hem echt zou willen aangeven voor een of ander "persona non grata" lijstje. In plaats van hem ondubbelzinnig en duidelijk uit te leggen dat ik zoiets nooit zou doen en het nooit zo heb bedoeld toen hij mij belde, werd ik emotioneel en boos en heb ik hem uitgescholden.
Dat was fout, en stom, en wederom een wijze les: negativisme werkt niet. De escalatie die Harald Doornbos in werking heeft gezet heeft mij diep geschokt. Het is niet fijn om met anonieme mailtjes met fysiek geweld bedreigd te worden.
Dat is dan ook mijn boodschap aan Harald Doornbos. We kunnen eindeloos doorgaan met modder gooien naar elkaar, maar ik denk dat er zo alleen maar verliezers zullen zijn. Uiteindelijk is dit conflict ontstaan om “niets” en van de gevolgen zullen noch hij noch ik blijer of beter van worden. Middels dit weerwoord vraag ik hem om de strijdbijl te begraven en als volwassen kerels met elkaar om te gaan.
Ik nodig hem uit om mij eerst te leren kennen en de feiten te checken, zodat hij zelf zijn fout inziet (ik heb de mijne al ingezien). Als daarna zijn mening over mij zoals op zijn weblog verwoord overeind blijft, prima. Met dit weerwoord kan ik altijd nog naar Geenstijl om alweer een relletje te veroozaken, zelfs de gang naar RvdJ of civiele rechter zijn mogelijke opties, maar ik heb al genoeg hoofdpijn door dit gedoe.
Mocht hij wel van mening veranderen dan vraag ik hem om zelf een “rectificatie” te schrijven en op zijn weblog te publiceren. Ik vraag hem tevens om een postieve bijdrage te leveren aan de totstandkoming van het virtuele museum door het immigratieverhaal van een paar Bosnische ex-vluchtelingen die dankzij opname in Nederland een nieuw bestaan hebben kunnen opbouwen en hun levens weer op rails hebben gekregen op papier te zetten en daarmee deze hele negatieve cyclus met iets positiefs te sluiten en te beklinken. Deo Volente
Broodje aap verhalen van Doornbos over mij
Het grootste en eerste leugen van Harald Doornbos over mij. Op zijn weblog schrijft hij onder het kopje BIZAR:
“Wat het allemaal nog een beetje extra bizar maakt, is dat Reza Atlaschi zelf op z’n 16e (hij is nu begin 40) vanuit Iran naar Nederland is gevlucht en de Nederlandse nationaliteit heeft aangenomen. Goh, wat ontzettend joviaal om een journalist uit het land dat je heeft opgenomen, nu te willen aangeven bij de autoriteiten waar je destijds zelf voor bent gevlucht. Merkwaardige gast die Atlaschi.”
A) Rekenen kan Harald Doornbos ook al niet: Ik was 14 en niet 16.
B) Ik ben nooit gevlucht voor de autoriteiten uit Iran, hoe hij aan die onzin komt is mij werkelijk een raadsel. Is het zijn vooroordeel of zuigt hij het voor het gemak uit zijn journalistieke duim?
Mijn aankomstverhaal in NL:
Op 15 september 1980 kom ik samen met mijn vader aan in Nederland op een visum voor 1 maand, met de bedoeling een studievisum aan te vragen bij de Amerikaanse consulaat in Amsterdam. Mijn broer studeerde al in VS sinds 1978 en ik zou me ook bij hem gaan voegen om daar mijn middelbare school af te maken. Waarom? Iran verkeerde op dat moment in een zeer onrustige post-revolutionaire periode. De Amerikaans getinte school in Teheran waar ik op zat lag plat en moest worden hervormd.
Mijn vader deed sowieso 2x per jaar Nederland aan voor zaken(textielgrondstoffen en textielmachines van Stork voor zijn textielfabriek en textielhandel), en logeerde dan altijd bij een familielid die al sinds 1964 als jonge marineofficier in opleiding in Nederland was beland (vergane Hollands glorie, Verolme scheepsbouw!) en hier was gebleven na zijn opleiding en met zijn Nederlandse geliefde was getrouwd en samen 2 kinderen hadden. Daarom kozen wij om het visum voor VS hier in Nederland aan te vragen tijdens zijn jaarlijkse zakenreis, en mijn schoolvakantie.
Op 22 september 1980, exact een week na aankomst in Nederland valt het Irakse leger massaal Iran binnen en breekt er een full-force oorlog aan. Mijn pa wil onmiddelijk terug gaan maar niet met mij, want de situatie is nu nog chaotischer en niemand weet hoe de lang die oorlog gaat duren. Ons familielid biedt aan om mij voorlopig in zijn gezin op te nemen tot de oorlog is afgelopen (op dat moment denkt iedereen dat die oorlog na een paar weken of maanden afgelopen zou zijn, het werden 8 lange jaren). Mijn vader gaat ermee akkoord na telefonisch overleg gehad te hebben met mijn moeder dat het hem de beste oplossing lijkt voorlopig.
Dus melden wij ons op 7 oktober 1980 netjes aan bij de vreemdelingenpolitie in Vlaardingen, en vragen wij een tijdelijke verblijfstitel voor mij in verband met de oorlog en de wantoestanden in Iran. Ons familielid vraagt ook inmiddels officieel voogdij aan bij de kinderbescherming en zo vertrektmijn pa terug naar Iran, op 15 oktober 1980, exact een maand na ons aankomst. Ik zie hem nooit meer, hij overlijdt op 15 maart 1983.
Zo begint mijn geschiedenis dus in Nederland. Je zou kunnen zeggen stom toeval, of speling van het lot. Vanaf oktober 1980 ging ik naar school, de Internationale Schakel Klas of ISK om Nederlands te leren. In diezelfde maand ga ik op voetbal, mijn passie, bij junioren B2 team van Fortuna Vlaardingen. Al op 7 november 1980, maand na aanvraag, komt de eerste afwijzing van het verzoek. Het duurde ruim 2,5 jaar, 12000 guldens aan advocaatkosten (terwijl ik me elke maand bij de vreemdelingenpolitie in Vlaardingen moet melden) voordat ik eindelijk een B-status kreeg (dit was een vluchteligen-light verblijfstitel, op grond van humanitaire redenen, en is inmiddels al jaren afgeschaft) in maart 1983.
Dus: als ik ergens voor gevlucht ben, is het voor de agressie van het Iraakse leger tegen Iran, en niet voor de Iraanse autoriteiten.
Vervolgens gaat Doornbos door met zijn volgende leugens, onder het kopje CULTURELE WEERWOLF:
“Noem Atlaschi een culturele weerwolf. Want overdag hangt hij de voorbeeldige migrant uit. Multi-culti tot op het bot, zo lijkt het.”
Maar niet alles is wat het lijkt Harald. Multi Culti? Ik? O ja? Zal ik zelf vertellen hoe het wel zit?
Ik ben na het VWO in Delft gaan studeren, en daar werd ik lid van het Delftsch Studenten Corps, lelieblank en super elitair, zeker toen in 1985. En na Delft heb ik in mijn werkomgeving ook altijd tussen Nederlanders verkeerd.
Ik heb me juist jarenlang schuldig gemaakt aan het verachten van “gastarbeiders”, de Turken en Marokkanen en de negers, de baarden en de hoofddoeken. Nee ik was één met mijn lelieblanke Corporale omgeving, dacht ik. Jarenlang neergekeken op niet-Corpsleden. Linkse rakkers op de universiteit zoals Harald Doornbos waren voor ons “knorren”. Daar ging je niet mee om.
Ik heb juist de afgelopen jaren beseft hoe stom ik geweest ben om daar blind aan mee te doen al die jaren. Ik heb me juist moeten deprogrammeren de afgelopen jaren om los te komen van dit ingebakken arrogantie van elitair Nederland, van dit gif van geïnstitutionaliseerde racisme.
Dat ik met het initiatief voor het Museum voor Immigratie & Diversiteit ben begonnen heeft juist te maken met mijn schuldgevoelens, als boetedoening voor mijn stomme en kortzichtige houding in mijn jonge jaren. Door toeval leerde ik in 2004 een Marokkaans jongetje van 14 kennen,Youssef, 3e generatie, geboren in Rotterdam. Ik begon bijlessen wiskunde te geven aan hem en zo werd ik een soort mentor , broer of vaderfiguur voor hem. Door steeds meer over de gescheidenis van de familie van deze jongen te weten te komen tijdens lange gesprekken met hem, zijn mijn ogen steeds meer open gegaan voor de moeilijke omstandigheden en lange lijdensweg van de laaggeschoolde arbeidsmigranten uit de jaren 60 en 70 en de enorme opofferingen die ze voor lief hebben moeten nemen om hun kinderen een betere toekomst te geven in Nederland . Daarom wil ik iets terug doen voor deze hedendaagse “Les Miserable” die en masse zijn gebruikt, afgeschreven en weggezet als maatschappelijk grofvuil. Door ze een plek geven in de geschiedenis van Nederland, door hun verhalen te verzamelen en in een educatieve setting in een museum deze verhalen over te dragen aan al die mensen die ook zo blind zijn , zoals ik zelf jarenlang ben geweest. Door de immigranten in Nerderland een ode te laten brengen aan dit land, hun nieuwe land, dat al 5 eeuwen lang grote golven immigratiecycli heeft gekend en er altijd een weg heeft gevonden om er het beste van te maken.
Dus meneer Doornbos, ik ben noch “multi culti tot op het bot”, noch “fel anti-Arabisch” zoals jij het stelt vanuit je luie journalistieke stoel.
Ik kan hier alle onwaarheden, aannames, en kromme beredeneringen in zijn artikle een voor een gaan zitten corrigeren, maar ik laat het voorlopig hier bij deze twee voorbeelden.
“Wat het allemaal nog een beetje extra bizar maakt, is dat Reza Atlaschi zelf op z’n 16e (hij is nu begin 40) vanuit Iran naar Nederland is gevlucht en de Nederlandse nationaliteit heeft aangenomen. Goh, wat ontzettend joviaal om een journalist uit het land dat je heeft opgenomen, nu te willen aangeven bij de autoriteiten waar je destijds zelf voor bent gevlucht. Merkwaardige gast die Atlaschi.”
A) Rekenen kan Harald Doornbos ook al niet: Ik was 14 en niet 16.
B) Ik ben nooit gevlucht voor de autoriteiten uit Iran, hoe hij aan die onzin komt is mij werkelijk een raadsel. Is het zijn vooroordeel of zuigt hij het voor het gemak uit zijn journalistieke duim?
Mijn aankomstverhaal in NL:
Op 15 september 1980 kom ik samen met mijn vader aan in Nederland op een visum voor 1 maand, met de bedoeling een studievisum aan te vragen bij de Amerikaanse consulaat in Amsterdam. Mijn broer studeerde al in VS sinds 1978 en ik zou me ook bij hem gaan voegen om daar mijn middelbare school af te maken. Waarom? Iran verkeerde op dat moment in een zeer onrustige post-revolutionaire periode. De Amerikaans getinte school in Teheran waar ik op zat lag plat en moest worden hervormd.
Mijn vader deed sowieso 2x per jaar Nederland aan voor zaken(textielgrondstoffen en textielmachines van Stork voor zijn textielfabriek en textielhandel), en logeerde dan altijd bij een familielid die al sinds 1964 als jonge marineofficier in opleiding in Nederland was beland (vergane Hollands glorie, Verolme scheepsbouw!) en hier was gebleven na zijn opleiding en met zijn Nederlandse geliefde was getrouwd en samen 2 kinderen hadden. Daarom kozen wij om het visum voor VS hier in Nederland aan te vragen tijdens zijn jaarlijkse zakenreis, en mijn schoolvakantie.
Op 22 september 1980, exact een week na aankomst in Nederland valt het Irakse leger massaal Iran binnen en breekt er een full-force oorlog aan. Mijn pa wil onmiddelijk terug gaan maar niet met mij, want de situatie is nu nog chaotischer en niemand weet hoe de lang die oorlog gaat duren. Ons familielid biedt aan om mij voorlopig in zijn gezin op te nemen tot de oorlog is afgelopen (op dat moment denkt iedereen dat die oorlog na een paar weken of maanden afgelopen zou zijn, het werden 8 lange jaren). Mijn vader gaat ermee akkoord na telefonisch overleg gehad te hebben met mijn moeder dat het hem de beste oplossing lijkt voorlopig.
Dus melden wij ons op 7 oktober 1980 netjes aan bij de vreemdelingenpolitie in Vlaardingen, en vragen wij een tijdelijke verblijfstitel voor mij in verband met de oorlog en de wantoestanden in Iran. Ons familielid vraagt ook inmiddels officieel voogdij aan bij de kinderbescherming en zo vertrektmijn pa terug naar Iran, op 15 oktober 1980, exact een maand na ons aankomst. Ik zie hem nooit meer, hij overlijdt op 15 maart 1983.
Zo begint mijn geschiedenis dus in Nederland. Je zou kunnen zeggen stom toeval, of speling van het lot. Vanaf oktober 1980 ging ik naar school, de Internationale Schakel Klas of ISK om Nederlands te leren. In diezelfde maand ga ik op voetbal, mijn passie, bij junioren B2 team van Fortuna Vlaardingen. Al op 7 november 1980, maand na aanvraag, komt de eerste afwijzing van het verzoek. Het duurde ruim 2,5 jaar, 12000 guldens aan advocaatkosten (terwijl ik me elke maand bij de vreemdelingenpolitie in Vlaardingen moet melden) voordat ik eindelijk een B-status kreeg (dit was een vluchteligen-light verblijfstitel, op grond van humanitaire redenen, en is inmiddels al jaren afgeschaft) in maart 1983.
Dus: als ik ergens voor gevlucht ben, is het voor de agressie van het Iraakse leger tegen Iran, en niet voor de Iraanse autoriteiten.
Vervolgens gaat Doornbos door met zijn volgende leugens, onder het kopje CULTURELE WEERWOLF:
“Noem Atlaschi een culturele weerwolf. Want overdag hangt hij de voorbeeldige migrant uit. Multi-culti tot op het bot, zo lijkt het.”
Maar niet alles is wat het lijkt Harald. Multi Culti? Ik? O ja? Zal ik zelf vertellen hoe het wel zit?
Ik ben na het VWO in Delft gaan studeren, en daar werd ik lid van het Delftsch Studenten Corps, lelieblank en super elitair, zeker toen in 1985. En na Delft heb ik in mijn werkomgeving ook altijd tussen Nederlanders verkeerd.
Ik heb me juist jarenlang schuldig gemaakt aan het verachten van “gastarbeiders”, de Turken en Marokkanen en de negers, de baarden en de hoofddoeken. Nee ik was één met mijn lelieblanke Corporale omgeving, dacht ik. Jarenlang neergekeken op niet-Corpsleden. Linkse rakkers op de universiteit zoals Harald Doornbos waren voor ons “knorren”. Daar ging je niet mee om.
Ik heb juist de afgelopen jaren beseft hoe stom ik geweest ben om daar blind aan mee te doen al die jaren. Ik heb me juist moeten deprogrammeren de afgelopen jaren om los te komen van dit ingebakken arrogantie van elitair Nederland, van dit gif van geïnstitutionaliseerde racisme.
Dat ik met het initiatief voor het Museum voor Immigratie & Diversiteit ben begonnen heeft juist te maken met mijn schuldgevoelens, als boetedoening voor mijn stomme en kortzichtige houding in mijn jonge jaren. Door toeval leerde ik in 2004 een Marokkaans jongetje van 14 kennen,Youssef, 3e generatie, geboren in Rotterdam. Ik begon bijlessen wiskunde te geven aan hem en zo werd ik een soort mentor , broer of vaderfiguur voor hem. Door steeds meer over de gescheidenis van de familie van deze jongen te weten te komen tijdens lange gesprekken met hem, zijn mijn ogen steeds meer open gegaan voor de moeilijke omstandigheden en lange lijdensweg van de laaggeschoolde arbeidsmigranten uit de jaren 60 en 70 en de enorme opofferingen die ze voor lief hebben moeten nemen om hun kinderen een betere toekomst te geven in Nederland . Daarom wil ik iets terug doen voor deze hedendaagse “Les Miserable” die en masse zijn gebruikt, afgeschreven en weggezet als maatschappelijk grofvuil. Door ze een plek geven in de geschiedenis van Nederland, door hun verhalen te verzamelen en in een educatieve setting in een museum deze verhalen over te dragen aan al die mensen die ook zo blind zijn , zoals ik zelf jarenlang ben geweest. Door de immigranten in Nerderland een ode te laten brengen aan dit land, hun nieuwe land, dat al 5 eeuwen lang grote golven immigratiecycli heeft gekend en er altijd een weg heeft gevonden om er het beste van te maken.
Dus meneer Doornbos, ik ben noch “multi culti tot op het bot”, noch “fel anti-Arabisch” zoals jij het stelt vanuit je luie journalistieke stoel.
Ik kan hier alle onwaarheden, aannames, en kromme beredeneringen in zijn artikle een voor een gaan zitten corrigeren, maar ik laat het voorlopig hier bij deze twee voorbeelden.
Abonneren op:
Posts (Atom)